این روزهای تهران، یعنی بیشتر روزهای همه این ماهی که گذشت «خدا» عجیب روی شهر تهران می وزد. من در این دوازده سیزده سالی که اینجا زندگی کرده ام به یاد ندارم اینقدر شهر در سایه خدا بوده باشد، تهران برای من پر است از مفاهیمی که در من شدن من نقش اساسی داشته اند، یعنی نقطه عطف بوده اند، اما همیشه از اینکه نمی توانسته ام از امتداد جنوب به شمال خیابان ولیعصر که می گذرم رشته کوه البرز در حوالی درکه را ببینم، یا در همین امتداد در خیابان دکتر شریعتی، کوه های حوالی دربند را، یا در امتداد غرب به شرق انقلاب حوالی پارچین را، یا حتی غروب ها که پشت بام می روم در یک چرخش 360 درجه ای از کوهسار تا داراباد و بی بی شهربانو و ... را از مرز نگاهم بگذرانم، غمگین بودم ... برای آنکه من در کوه به دنیا آمده ام و دلم می گیرد وقتی قبل از کوه، دود جلو نگاه مرا بگیرد تا من نتوانم آنطرف آن را ببینم، من همیشه دوست داشتم برای دیدن آن طرف، از کوه بالا بروم، از دود که نمی شود بالا رفت ... بگذریم، این روزها از آن دست اتفاق ها که گفتم زیاد می شود در تهران دید و حس من می گوید که دست خدا پیوسته بر سر شهر کشیده می شود، خدا خیرش کند ...
یادم می آید بارها گفته ام و حتی چندین مرتبه هم در نوشته هایم آمده است که همیشه حرف هایی هست، معانی و مفاهیمی، و حتی حس هایی که وقتی می خواهی بگویی، بیانشان کنی، از عالم انتزاع و تجرد به جهان هستی بیاوریشان، فهمیدنی و باورپذیرشان کنی و حتی وقتی می خواهی حرف های دلت را بزنی، منظورت را به طرف مقابل ات بفهمانی، خودت را، موجودیت خودت را به دیگری بگویی یا به رشته تحریر درآوری .... هر چه در فرهنگنامه ها و کتاب های لغت به دنبال کلمه ای می گردی، تاریخ٬ زبان و فرهنگ ات را می کاوی، فولکلورات را شخم می زنی تا بتوانی حرفت را بزنی و جان کلام را بگویی، می بینی که نیست! لغت های مشابه زیاد می یابی اما آنچه تو می خواهی بگویی نیست، دلت می گیرد حتی، از اینکه نمی توانی منظور واقعی ات را به دیگران بگویی احساس عجز می کنی، خودت را الکن می بینی و کتاب لغت را حقیر و ضعیف و ناتوان، اصلاً همه لغت های جهان را کوچک و کم می پنداری در مقابل مفهومی که در دلت و در افکارت می لولد و تو را پریشان می کند.
سعی می کنی دست و پا بزنی، به زمین و زمان چنگ می زنی، هی لغات را پس و پیش می کنی، هی اصطلاح جدید می گویی، هی با کلمات دیگر می خواهی این اصطلاح را توضیح بدهی، هی تعریف می کنی .. تشریح می کنی ... اما .. همچنان ناتوانی، عاجزی، همچنان لغتی نیست که افکارت را همسنگی کند.
بعد همه انرژی هایت گرفته می شوند، سست می شوی، سلول هایت انگار از هم می پک اند، تمام غم های دنیا روی سرت آوار می شوند و آرام آرام دست هایت را بالا می بری و تسلیم می شوی و خاکستر وجودت آرام آرام روی زمین ناتوانی ات می ریزد و ....
پنجشنبه شب که آهنگ «تصویر رویا»ی داریوش را گوش می دادم، وقتی به «چه بی رحمانه زیبایی» رسید، اگرچه پیشترها نیز بارها این آهنگ را شنیده بودم اما برای یک آن ماندم که چه تصمیمی بگیرم، بین آن همه استدلال که در دو سه پاراگراف بالا خلاصه اش کردم با این کلام که به اندازه همه آن استدلال ها مرا و افکار مرا درهم نوردید، کدام را حقیقی تر ببینم .... حالا انگار می کنم هنور جهان معانی پر است از ظرفیت هایی که ما، من و تو، باید کشفشان کنیم، به دنیایشان بیاوریم و سنجاقشان کنیم به کتاب لغت. حالا پس از این چند روز من غرق شده ام در این معنی که : چه بیرحمانه زیبایی ...
حوالی کیلومتر 40 اتوبان تهران – ساوه
بعد از ظهر پنجشنبه،
پرند،
آقا و خانم آزرم پیرمرد و پیرزنی هستند که حکایت آشناییمان در نوع خود جالب است. پدر و مادر دوستی که حالا سال هاست رابطه ما بیشتر از او با این دو پیر است. از پارسال که همه چیزشان را در تهران ول کردند و رفتند تا در سکوت و هوای پاک، این سال های آخر را بگذرانند، سه چهار بار به آن ها سر زده ایم. برای من این سر زدن ها از چند جهت نوستالژیک است. از این جهت که در اتاق های رو به حیاط پر از باغچه و گل آن ها دراز بکشم و خنکای باد از لای پنجره برود تا مرز احساس سلول هایم و بخزد زیر پوستم و مرا ببرد تا روزهایی که چگونه گذشتند ... از طعم سکوت، از لذت سر زدن به پدر و مادری که این همه فاصله مرا از دیدن زود به زودشان محروم می کند و از خوشحالی ملموسی که دیدن ما چشمان این دو را برق می اندازد، چشمان منتظر، ایستاده در انتهای این راه برای دیدن فرزندانی که بعضیشان سالی ....
فضا آنگونه است که بلافاصله بروم و دراز بکشم روی تختی رو به حیاط و شروع کنم به خواندن کتابی که از صبح شروع کرده بودم، تا اولین نسیم روی گونه ام می نشیند، در ذهنم می چرخد که یکی دو ماه مرخصی بگیرم و بیایم اینجا کتاب بخوانم ...
هوا که گرگ و میش می شود می شنوم که پیرمرد می خواهد برای خرید بیرون برود، بلند که می شوم دو نفر «من» زاده می شود تا یکی همراه پیرمرد باشد و دیگری ادامه رویاهایم را بچرد، خیابان ها و کوچه های پرند، پر اند از حس بعد ازظهرهای سال های دور شهرمان، پیرمرد هر قلم جنس را از یکی از تک تک مغازه های پراکنده شهر می خرد، انگار هم دلش می خواهد کل شهر را با هم بگردیم و هم به من بفهماند که چقدر این روزها بیکاری در کنارش لانه دارد، من اما در صدای پخش شده از ضبط ماشین غرق ام ... «تصویر رویا» ... پیرمرد رفته تا دوغ کیسه ای محلی بخرد و من در حاشیه یک کوچه بلند فرو رفته ام در عمق صندلی و عمقی که «سکوت تو به شب داده ...»، صدا که به «شب از جایی شروع می شه که تو چشماتو می بندی» می رسد، تمام کلمات کتابی که خوانده ام روی سرم فرو می ریزند و گم می شوم زیر تلی از واژه ها و انگار «خدا از دست های تو به من نزدیک تر » می شود ... درست در همین حوالی دختربچه ایی کنار من صدا می زند : سارا، من نگاهم را به سمت او می چرخانم و بلافاصله امتداد نگاه او را دنبال می کنم تا عمق کوچه روبرویم که در آن زن و مردی گرم گفتگو در کنار هم از ما دور می شوند و ختر بچه ایی شاید چهار پنج ساله در حالی که چادر رنگی به سر دارد و دست چپش در دست مادرش است.
تا من همه خاطراتم را به دنبال نوستالژی این صحنه بگردم، دخترک دو سه بار دوستش را صدا می زند. آدم های روبرو به خم کوچه که می رسند، سارا کوچولو در حالی که دست چپش در دست مادرش است از همان سمت می چرخد و دست راستش را تکان می دهد، من از عمق کوچه و شب، لبخند او را می بینم قبل از آنکه در خم کوچه گم شود ... حالا آهنگ رسیده است به آخرش که «چه بی رحمانه زیبایی» ...
صدای ترمز ماشین ها
و دلهره مردمان در گذر ...
چقدر دیدنت برایم شیرین است.
آهای پریوش!
تو گفته بودی : جهان چهار قسمت است.
و مردمان حکایت عشق اند.
کدام قسمت این رویا را مرور می کنیم، بیهوده ... .
* * *
نشسته ام
در حاشیه خیابانی،
و دخترانی که شاخه های گل رز در دستانشان
و شور روشن یک عشق در چشمانشان
می رقصد،
امتداد نگاهم را شخم می زنند.
کجایی پریوش؟
که دلم به اندازه یک جهان برای تو تنگ است.
* * *
ماه ...،
در مرخصی ماهانه اش بسر می برد
و ستاره ها
_که تو را بهانه می کنند _
در محاق کامل اند.
تو نیز که نیستی،
تو نیز که نمی آیی ...
جهان چه اندازه کوچک می شود،
در چشم ستاره گانی که نیستند.
* * *
گنجشک ها روی سطح پیاده رو ، به دنبال «ریزه های نان» می گردند،
و به ترانه های ساده من گوش فرا می دهند،
زمان بر گرده باد سوار است،
و در سردترین شب «چشم انتظاری» ام کولاک می کند.
گنجشک ها،
انگار که زمین را نک زده باشند،
انگار که « خربزه » این کره خاکی،
تک تک شده باشد،
بوی زمین را برانگیخته اند.
بوی زمین را احساس می کنم،
بوی خاک را،
بو ی مردگان هزار ساله را.
آه ...
چقدر معصومانه در حاشیه این خیابان زخمی،
بمانم و تو نیایی.
کجایی پریوش که حکایت هزار باران نباریده
چشمانم را در می نوردد،
به دنبال قطره ای که ستاره ای شود،
در آسمان دلم.
چه دلی بسته ام ...
به اعجاز این باران نباریده.
* * *
چشم می بندم ...
به آسمانی که پر از ستاره است،
و ماهی که در رویایی ترین شب اش می درخشد،
و «تو» یی که می آیی ... ؟!
چشم می بندم ...
به جهانی پر از شکوفه و بهار.
چشم می بندم،
و هزار سال دلهره و وحشت
از من عبور می کند.
آه که تو نیستی،
آه که تو نمی آیی ...
* * *
بلند می شوم،
بلند می شوم به تکرارخوانی دخترانی که شاخه های گل رز در دستانشان،
و شور روشن یک عشق در دلشان،
و گنجشک هایی آمیخته با بوی زمین.
بلند می شوم
به آغاز این بارن سیل آسا،
که عنقریب زاییده می شود.
بلند می شوم
و سر می گذارم به تنهایی این شهر بیهوده،
کجایی پریوش ... !
تهران - ۱۳۸۰
چند سال است که تاریخ از ما می گذرد؟
چند سال است که در جغرافیا پهن شده ایم؟
چند سال است که دانشمندان ما را زیست شناسی کرده اند؟
هندسه و حساب و کتاب، فلسفه و منطق و عرفان، حتی هنر با همه توانائی هایش، چند سال است که خط به خط از روی ما مشق نوشته است؟
واقعاً چند سال است که از بودن ما می گذرد و ما چند سال است در کنار هم زندگی کرده ایم؟
این روزها آنقدر در خودم درگیرم که نه می فهمم تو چه می گویی، نه می تونم فکرم را متمرکز کنم تا بفهمم. حتی خودم را هم نمی فهمم، حرف هایم را، کارهایم را، دوست داشتنی هایم را.
می دانی، وقتی درست فکر می کنم می بینم بدجوری دلتنگ ام، اما هر چه تلاش می کنم نمی دانم دلتنگ چه هستم؟ چه کسی؟ چه چیزی؟ چه جایی؟ انگار همه نامعلوم های جهان روی سرم تلمبار شده اند، انگار جهان با همه سنگینی اش و همه زورش روی قلبم نشسته است و لهم می کند و من دست و پا هم نمی زنم، نمی توانم بزنم. حتی فریاد که هیچ ...
تو را می فهمم، تو را من سال هاست که زندگی کرده ام، انگار از ازل با من بوده ای، از جنس من، از جنس نگاه من، خون من، روح من ... تناسخ ... می دانی تاریخ را که مطالعه می کنی، همین تاریخ کشور خودمان را می گویم، می بینی چقدر آدم ها و خانواده ها و قبیله ها و ایل و تبارها به جبر نان و خان و مالک و شحنه و شاه و شیخ و چه می دانم شاید عشق و دیوانگی و ... ول کرده اند دار و دیارشان را و کوچ کرده اند به نمی دانم کجاهایی که آنجا نبوده است، آنجایی که زاده شده اند و ریشه داشته اند. بعد در جاهای جدید یا گیر کرده اند یا دلگیر شده اند یا زمین گیر، شاید هم تب کرده باشند و علیل شده باشند، یا حتی امیر و وکیل و حاکم و ملا و ... خلاصه برنگشته اند به شهر و دیارشان به سرزمین مادری شان...
تو فکر می کنی چقدر احتمال دارد ته ته تناسخ که نه، همین اواسطش، ما را خواهر برادر هم کند، شاید هم پدر و دختر، اصلاً شاید ...
تو هر چی هستی و هر کجا که هستی باش، من انگار از تو و از جنس تو بسیار زیسته ام، این را انگار پیشترها با تئوری «پازل وجود» می فهمیدم که امروز اینگونه در ذهنم متبادر می شود .. رویاهایت را بردار، بگذار من با رویاهای خودم برقصم تو انگار اینگونه به من نزدیکتری ... حلول می کنی در من با چشمانی سبزآبی که بقول آن شاعر در دو راهی دریا چمن مردد است ...
منتظرم بمان، بعدها خوب تر از این خواهم شد، اگر چه شاید حالا بهتر باشم
سلام
in Sign و چند yes پشت سر هم ...
دوباره مثل هر روز می آیی، نام کاربری، پسورد، کلیک ...
دوباره چشم باز می کنی به این صفحه مجازی، به دنیایی از همه سیم ها و آی سی ها، کابل ها و پی سی ها
دوباره دل می بندی به انتظاری مبهم از پس این صفحات همه چیزش مجازی ...
.
.
دوباره تو نیستی
.
دوباره تو نیامدی
.
.
تو که نیستی، تو که نمی آیی ... جهان چه اندازه کوچک می شود در چشم ستارگانی که نیستند ...
.
.
آه که دلم به اندازه یک جهان برای تو تنگ است ...
کجایی پریوش ؟