بخاطر دوست عزیزم، جلال blogfa در
و اندوه قشنگ اش.
به بالینم نیا، اندوه من مسری ست، می گیری کبوتر جان
وخیلی زودتر از آنچه تقدیر است، می میری کبوتر جان
مداوایم مکن داروی من مرگ است،
می می ری،
نیا،
گفتم
مگر از اشتیاق زندگی سیری کبوتر جان
جانوران بسیاری دیده ام
اما تو،
از آن دست که می شناسم نیستی حیوان !
در تو روح غریبی است
نگاهت روح را می چرد،
اندیشه ات، ذهن را نشخوار می کند،
شاخک های حسی شاخت،
خاک تن را شخم می زند،
یونجه دل را بو می کشی
با نیم نگاهی
نُه من، شیر می دهی.
اما علف های خضوع را
در چراگاه غرور لگدمال می کنی.
اکر قصد نداری که آدم شوی
پس یک گاو خوب باش !
(افسر اسدی)
هوایِ تازۀ نفس ...
صبح که از خواب بلند می شی می بینی هوایی برای نفس کشیدن نداری ، هر چی هست ، آلودگیه . هر چی هست ، عفونته.
چیکار می کنی ؟ چیکار می تونی بکنی ؟ دستت به کجا بنده؟
چشاتو ببندی ، از دهنت هوا رو هل بدی توی ششات ، حس شامتو .. اصلا همه حسٌاتو کور کنی ، اصلا خودتو به بی خیالی به نفهمی بزنی چی می شه ؟
می دونید :
هوا می خوایم ،
هوایِ تازۀ نفس ،
2 o همینو بس ؟؟!
جهان چهار قسمت است :
دو قسمتش چشمان آبی خواهرم
که نمی دانم نصیب چه کسی خواهد شد
و دو قسمت دیگرش
چشمان سیاه من
که نمی دانم چه کسی آنها را از خواهرم می گی رد ...
گوشی را برداشت و با دستان کوچکش شماره آرش، بهترین دوست و همکلاسش رو گرفت :
- آرش، آرش، شنیدی فردا مدرسه تعطیله .
- واسه چی؟
- آلودگی هوا دیگه!
- آخ جووون
- صب مشقامونو می نویسیم، بعد از ظهرم یه فوتبال جانانه.
- تازه پس فردام تعطیله !
- چه کیفی می ده.
- پس تا فردا....
صبح مامان نذاشت مهدی بیرون بره ، کفت بعد از ظهر اول می خوابی ، بعد یه ساعتو نیم می ری بیرون، همین! شب خونه مامان بزرگیم ، باید زودتر بریم.
مهدی خوابید و شاید فقط خواب فوتبالو دید، شایدم .....
پینوشت (1):
مدتها پیش می خواستم داستانی با مضمون زیر بنویسم :
مردی که سال ها فکر و ذکرشو روی درس و کتاب و تحقیق می ذاره تا در نهایت در یک بعد از ظهر سرنوشت ساز نتیجه کشف بزرگی که کرده رو به جهانیان اعلام کنه . اما درست قبل از ورود به محلی که باید می رفت ، خودش و کشف بزرگش زیر چرخای یه اتوموبیل ....
پینوشت (2):
حالا چند وقتیه که یه سوال بدجوری ذهنمو مشغول کرده:
واقعاً اگه تقدیر آدما نتیجه عملکردشونه ، آرش و مهدی دیروز یا روزای قبل از اون، چی کار کرده بودن؟....
پینوشت (3):
دیشب وقتی می خواستم این مطلبو روی بلاگ بذارم ، یکی اومد و بعدشم با هم رفتیم بیرون دیگه فرصت نشد همون موقع این کارو کنم.
راستی آخر وقتم یکی از بچه ها زنگ زد گفت: دولت فردا و پس فردارو تعطیل کرده.
گفتم عزای عمومیه؟
گفت نه بابا واسه آلودگی هوا!!؟..........
تا آمدم که ببینم در کجا هستم و به دنبال چه می گردم ، دست و پای بودنم در پست ترین قسمت هستی فرو رفت و بهانه دل تنگم به چهار میخ جنون آویخته شد.
چه ماند از من ؟
جز چند قطره اشک که در تخیل سکوت ، هنوز نریخته بخار شدند و یک آواز قدیمی که آنرا دیگر نه من به یاد دارم و نه هیچ کدام از ستاره هایی که تنهایی های مرا دزدانه می پائیدند.
حالا بعد از گذشت نمی دانم چقدر از بودنم...! در انتهای ساده ترین جاده چشم دوخته ام به غباری که معلوم نیست متعلق به سواری است که دارد می آید یا سواری که رفته است ؟
این باران لعنتی هم که دیگر نمی بارد!...... می بارد، اما نه هر وقتی که آدم دلش می خواهد زمین و زمان خیس شود، خیس باشد و بوی باران تا عمق احساس آدم نفوذ کند ..........
دوباره می گویم: با کدام گندمزار رقصیده ام؟ سر در حادثه کدام آفتابگردان برده ام؟ بهانه کدام غصه را باد از گونه هایم پاک کرده است؟ آب کدام انار را به خواهش سادۀ سلولهایم خورانده ام؟ اصلاً از حادثه عشق چه به یاد دارم، جز نسیمی که در دستانم آمده نیامده رفت ... و دیگر هیچ ..........