ناباد

وقتی آنقدر آهسته می آیی و می روی که خبردار نمی شوم، دلتنگی سنگین تر می شود برای منی که پابند خاطرات شیرین گذشته ام، برای منی که ترا روی گونه هایم لمس کرده ام.

غریبه گی می کنی ... برای تو چه فرق می کند کز این هزار، زدودن یکی غبار ... ؟

غریبه گی می کنی ... برای تو چه فرق می کند دانستن یا ندانستن من؟

برای من اما انتظار آمدن تو که این غربت لعنتی را ببری به دشت های دور می ماند و دوری از زلال بودنت و رفتنت که معجزه است. غریبه گی می کنی تا من بمانم و قصه کسی که رفته تا شهر دوست، اما در آنجا کسی نبوده که در کنارت ... که در کنارش ...

                                                                          غریبه گی می کنی، باد!