بارانم خوش ئه و ی
ئه گه ر چی سه د جار ژووانی لی تیکداوم ...
گوتت :
دیم ،
ئیواره یه کی شیدار ،
به دوو چه تر و باوه شی بارانه وه .
سه د ساله ،
به چه تریکه وه ،
له دوایین ویستگه ی شه ودا،
چاوه روانتم ....
توضیح و پوزش : متاسفانه فونت کردی نداشتم ، به همین خاطر نتوانستم فونتیک ها را بگذارم.
زمستونِ خدا سرده ٬ دمش گرم
زمینو مثلِ یخ کرده ٬ دمش گرم
تو آئین خدا لوطی گری نیست
خدا نامردِ نامردِ ٬ دمش گرم
....
بعضی وقت ها یک اتفاق ساده ، تاثیرات عمیقی ایجاد می کند که وقتی از آن حرف می زنی ، به هیچ وجه عظمت و حجم تاثیرات را نمی تواند منتقل کند.
دیروز وقتی برنامه امتحانی را روی بورد دیدم برای یک لحظه اصلاً باورم نمی شد این قدر سریع به آخر ترم رسیده باشیم. نه اینکه یکی دو سالی است از درس و امتحان و دانشگاه دور بوده ام انگار این حال و هوا فراموشم شده بود ، شاید هم از حجم تحقیق ها و درس هایی که باید در این فرصت کم انجام دهم در هراس افتادم یا شاید واقعاً کمی محافظه کار و حساب گر شده ام . در هر صورت پس از گذشت یک روز از آن اتفاق ساده هنوز شک دارم که بتوانم در این زمان اندک از عهده اش برآیم ، خصوصاً با اینهمه کار که توی اداره روی سرم ریخته و بقیه دردسرها ............
ای کاش کسی پیدا می شد
کمی برایم دعا می کرد ..
بهانه برای اینکه دوباره برگردی به روزگار دلتنگی خیلی زیاد است. تو هم که مستعد اینگونه بودنی هستی،پس بی مقدمه یا با مقدمه ( چه فرقی می کند ) در اعماق وجودت و درست تر بگویم، در تَهِ دلت یک اتفاق غریب، که هیچ وقت نتوانستی و نمی توانی بگویی و بنویسی چیست، رخ می دهد ...
رستاخیز معانی است، بسیج همه حروف در همه زبان های زنده و مرده دنیا، و هر چه هست تشریح آن از دایره توان این جهان بیرون است.سطحی ترین تشبیهی که می توانی بگویی « خلسه » است، شاید ... .
انگار از دل زمین زائیده می شوی، بغض ته احساس گلویت را قلقلک می دهد، اشک روی فهم دیدنت را می گیرد، همه حواس پنجگانه ات در خدمت آن اتفاق غریب اند ... جهان می چرخد اما تو نمی فهمی و تو می رقصی و می خوانی و مرثیه سر می دهی و گریه می کنی اما جهان و جهانیان نمی بینند و نمی شنوند و آه که چه می گویم. چقدر حقارت کلمات آزارم می دهد، چقدر افکار پریشان من خواب کتاب های لغت را به هم می زند. آه، من برای نامیدن تو کدام هجاها را باید به هم بچسبانم، آخر چرا مرا دوباره برمی گردانی به ....؟
تَهِ دلت، آنجا که بکارتش را دست هیچ سلولی ــ حتی حسی ــ لمس نکرده، غوغایی به پاست و تو در خودت غرقی، و تو در خودت آویزانی، نفس هایت به شماره افتاده است، هی با دستی ( و یا دستمالی ) بینی ات را می چلانی و چشمان در اشک نشسته ات را باز و بسته می کنی و ... و هیکلت را روی زمین یله کرده ای ...
و بعد انگار زلزله فروکش کرده باشد، به تنها چیزی که فکر می کنی خواب است و خواب،
حجم سنگین شده ات را درمی نوردد ...
پی نوشت 1 : ............
پی نوشت 2 : ............
پی نوشت 3 : حالا انگار میلیون ها کیلو کالری انرژی از من با سرنگ های 2 سی سی بیرون کشیده با شند ( و می کشند ) روی خودم آوار شده ام.
پی نوشت 4 : برای فهمیدن آنچه که گفتم، باید حتماً این تجربه را داشته باشید.
پی نوشت 5 : اینبار با مقدمه بود، و مقدمه اش فیلم بازنده از قاسم جعفری.