... کُلِّها

شما قضاوت کنید !

می گویی :

تو حتی فهمیدنی ها رو هم نافهمیدنی می نویسی چه برسه ...

می گویم :

حق با تو باشد شاید٬ اما تصور کن!

ابری تمام دیشب و پریشب را٬

                                  یکریز!!٬

                                            ضرب گرفته سقف خانه مان.

                                                                           اینجا :

                                                                                شهریور٬‌

                                                                                   تهران.

اصلاْ چه نیازی است به دست و پا زدن و پاک کردن همه پیله هایی که دور خودمان چیده و پیچیده ایم. همینطور سرت را که از خانه می بری بیرون٬‌ تنها چیزی که می فهمی بو و طعم و رنگ باران است. هواست٬ زمین است٬‌ زمان است ... چیزی است که فهمیدنش از جنس نافهمیدنی هاست. حالا بگو من چه کار کنم که خانه ام در طبقه پنجم است و صدای قطره قطره شان را تا صبح می شنیدم؟

--------

پ.ن ۱. چه زمینی٬‌ چه زمانی٬ چه خدایی.

پ.ن ۲. حالا که خوب فکر می کنم می بینم حق با تو است.