تهران در سایه خدا

این روزهای تهران، یعنی بیشتر روزهای همه این ماهی که گذشت «خدا» عجیب روی شهر تهران می وزد. من در این دوازده سیزده سالی که اینجا زندگی کرده ام به یاد ندارم اینقدر شهر در سایه خدا بوده باشد، تهران برای من پر است از مفاهیمی که در من شدن من نقش اساسی داشته اند، یعنی نقطه عطف بوده اند، اما همیشه از اینکه نمی توانسته ام از امتداد جنوب به شمال خیابان ولیعصر که می گذرم رشته کوه البرز در حوالی درکه را ببینم، یا در همین امتداد در خیابان دکتر شریعتی، کوه های حوالی دربند را، یا در امتداد غرب به شرق انقلاب حوالی پارچین را، یا حتی غروب ها که پشت بام می روم در یک چرخش 360 درجه ای از کوهسار تا داراباد و بی بی شهربانو و ... را از مرز نگاهم بگذرانم، غمگین بودم ... برای آنکه من در کوه به دنیا آمده ام و دلم می گیرد وقتی قبل از کوه، دود جلو نگاه مرا بگیرد تا من نتوانم آنطرف آن را ببینم، من همیشه دوست داشتم برای دیدن آن طرف، از کوه بالا بروم، از دود که نمی شود بالا رفت ... بگذریم، این روزها از آن دست اتفاق ها که گفتم زیاد می شود در تهران دید و حس من می گوید که دست خدا پیوسته بر سر شهر کشیده می شود، خدا خیرش کند ...