دستادست

کمی زمان لازم بود، نه بخاطر غریبگی، نه بخاطر تردید، نه بخاطر ملاحظات دودوتا چهارتایی ... فقط کمی زمان لازم بود، حتی به عنوان مقدمه ای، پیش درآمدی، حتی برای مرور تمام گذشته ها که خاطره شده اند و تمام آینده ها که پُر اند از حس و عقل و آرزو و منطق و ...، به هر حال کمی زمان لازم بود.

به هم که رسیدند انگار در هم خزیده باشند، انگار به هم گره خورده باشند، انگار از حادثه یک شب طوفانی برگشته و در آغوش هم به خواب رفته باشند ...، از دور به وضوح «آرامش» مهمترین موضوعی بود که می شد فهمید، از نزدیک اما تصویر مبهمی بود از واگویه خاطرات هزار ساله، از سکوت، از لمس، از شکل گیری نقشه ای مرموز، از تجربه فهم ... هر چه بود حالا هم انگار کمی زمان لازم بود. آنهمه گذشته و اینهمه آینده نمی توانست در این نقطه عطف، بی صرف هیچ زمانی به هم بپیوندد.

از دور «آرامش» تصویر غالب بود، از نزدیک اما، انگار موسیقی ای در حال زائیده شدن باشد، در ناخودآگاهشان به رقص واداشته می شدند، در لابه لای هم به دنبال گمشده ای از دور دست می گشتند و در هم غرق می شدند و در هم غلت می خوردند و در هم رسوخ می کردند و در هم حلول می کردند ... و چه تصویر زیبایی! در میان آنهمه گذشته و اینهمه آینده، زمان چقدر کوتاه مانده بود، چقدر ناچیز، برای سماع، برای غوطه ور شدن در دریای یکدیگرشان، برای لمس، برای فهم ...

حالا از دور دست خروار خروار معنا فهمیده می شد، درست وقتی که از نزدیک سکوت بود، آرامش ِ نشسته به طوفان بود. بغض گره می خورد در هجاهایی که بین انگشتانشان تناظر یک به یک می آفرید، در هجاهایی که ناخن ها را پل پریدن می کرد از کارون سرچشمه گرفته  از لابه لای انگشتان. بغض گره می خورد و گره شان می زد، حالا که روی هم پرسه می زدند، روی هم لیز می خوردند، به هم فشرده می شدند و با هم زنجیر می ساختند.

بغض گره می خورد و گره می زد همه گذشته ها را به همه آینده ها، در تلاقی دستانی که شخم می زدند و شخم می شدند و جوانه می زد چیزی بزرگتر از همه دایرة المعارف ها ... دستادست

                                                     چه تصویر زیبایی، چه زیبایی، چه بیرحمانه زیبایی ...