پس از باران

تو حرف هایت پرسه می زند در یک حس ناشناخته و غریب، انگار دوست داری افکارت را بپیچانی و در لابه لای احساس ات و دانش ات و ادراک ات به دنبال موجود جدیدی بگردی که حس می کنی داری خلق اش می کنی و به دنیایش می آوری، یا حداقل ثمره کشف و شهود ات است. تو جهان را از بالا به پائین و از پائین به بالا روی هم می اندازی و به هم می دوزی برای فهم خودت و فهم جهان و تشریح آنجایی که بر آن ایستاده ای یا از آن گذر می کنی ...

من اما فکر می کنم بعضی وقت ها ترانه ها چقدر به موقع به داد آدم می رسند، مثل همین وقت هایی که می خواهی حرفی بزنی، چیزی بگویی، یا دلت می خواهد کسی برایت حرفی آشنا بزند، اما کسی نیست که بتوانی ...  

تو حرف هایت را تقسیم می کنی به گروه های بی قاعده و با قاعده، همیشه از با قاعده ها شروع می کنی و ادامه می دهی تا فضا کم کم آماده شود برای ورودت به بی قاعدگی ها، من اما شک نمی کنم که همه حرف ها گفتنی نیست ... من نمی دانم چرا یادم نمی آید آن حس ها و لحظه های خاصش را، اما هنوز یادم هست که دوست داشتم قدم زدن در کنار تو را، همان شبی که احتمالا به بارانش نرسیدم.

تو قدم زدن را هم فلسفه بافی می کنی، ترانه را از آهنگ همین قدم زدن ها وام می گیری و وقتی قدم می زنی درصدای پاهای خودت فرو می روی ... و وقتی با من قدم می زنی تکرار صدای پاهایمان از خود بی خودت می کند، انگار بیش از همه در آهنگ قدم ها غرق می شوی. تو آرزوهایت را کش می دهی در خلسه آهنگ و ترانه و احساس و ادراک، من ولی پیش خودم فکر می کنم کاش می شد حتی خیلی اتفاقی، توی یک سفر به هم بر می خوردیم و همسفر می شدیم و هیچکس از این همسفری دلگیر نمی شد و می شد که با هم و با همه خوش بگذرونیم و تمام این خستگی ها رو کنار یه آتیش گرم، کنار دریا بسپاریم به ...

تو به من نگاه می کنی از فاصله ای دور و از پشت کیلومترها هرم نگاهت می ریزد روی پوست احساسم، بغض در چشمانت قطره قطره متولد می شود، انگار دلت می خواهد همه حرف های مرا دوباره واگویه کنی، حالا قدم قدم به مرز آرزوهای من رسیده ای و با من تکرار می کنی :

کاش آدم ها دلشون وسیعتر و میل به داشته هاشون کمتر بود.