از این ناشناختگی(۱)

حالا برای سومین بار است که در این عرصه نا شناختگی قدم می گذارم. دلم می خواست این زندگی لعنتی دست از سر زمان بر می داشت تا من فرصت بیشتر می یافتم برای غرق شدن در این وادی بی تجربگی. به همین خاطر تصمیم گرفته ام کوتاه و مختصر بنویسم.

اما آنچه که باید بگویم ...

مگر نه اینکه در ابتدای این صفحات هزاران ناشناس نشسته اند تا از خودشان و تجربه هایشان حرف بزنند و مگر نه اینکه این نا شناختگی زمینه ای را خلق می کند تادر آن به حقیقت .خودمان باشیم ؟ پس چرا این همه ردپای دیگری، پس چرا این همه فرافکنی در صفحاتی که مال ما و متعلق به باخود بودن ماست موج می زند؟ آیا گنجینه ادبیات ما ته کشیده است یا ما از اینکه خودمان با شیم  صمیمانه می ترسیم. من واقعا دلم تنگ می شود وقتی این را می فهمم ....