بهانه برای اینکه دوباره برگردی به روزگار دلتنگی خیلی زیاد است. تو هم که مستعد اینگونه بودنی هستی،پس بی مقدمه یا با مقدمه ( چه فرقی می کند ) در اعماق وجودت و درست تر بگویم، در تَهِ دلت یک اتفاق غریب، که هیچ وقت نتوانستی و نمی توانی بگویی و بنویسی چیست، رخ می دهد ...
رستاخیز معانی است، بسیج همه حروف در همه زبان های زنده و مرده دنیا، و هر چه هست تشریح آن از دایره توان این جهان بیرون است.سطحی ترین تشبیهی که می توانی بگویی « خلسه » است، شاید ... .
انگار از دل زمین زائیده می شوی، بغض ته احساس گلویت را قلقلک می دهد، اشک روی فهم دیدنت را می گیرد، همه حواس پنجگانه ات در خدمت آن اتفاق غریب اند ... جهان می چرخد اما تو نمی فهمی و تو می رقصی و می خوانی و مرثیه سر می دهی و گریه می کنی اما جهان و جهانیان نمی بینند و نمی شنوند و آه که چه می گویم. چقدر حقارت کلمات آزارم می دهد، چقدر افکار پریشان من خواب کتاب های لغت را به هم می زند. آه، من برای نامیدن تو کدام هجاها را باید به هم بچسبانم، آخر چرا مرا دوباره برمی گردانی به ....؟
تَهِ دلت، آنجا که بکارتش را دست هیچ سلولی ــ حتی حسی ــ لمس نکرده، غوغایی به پاست و تو در خودت غرقی، و تو در خودت آویزانی، نفس هایت به شماره افتاده است، هی با دستی ( و یا دستمالی ) بینی ات را می چلانی و چشمان در اشک نشسته ات را باز و بسته می کنی و ... و هیکلت را روی زمین یله کرده ای ...
و بعد انگار زلزله فروکش کرده باشد، به تنها چیزی که فکر می کنی خواب است و خواب،
حجم سنگین شده ات را درمی نوردد ...
پی نوشت 1 : ............
پی نوشت 2 : ............
پی نوشت 3 : حالا انگار میلیون ها کیلو کالری انرژی از من با سرنگ های 2 سی سی بیرون کشیده با شند ( و می کشند ) روی خودم آوار شده ام.
پی نوشت 4 : برای فهمیدن آنچه که گفتم، باید حتماً این تجربه را داشته باشید.
پی نوشت 5 : اینبار با مقدمه بود، و مقدمه اش فیلم بازنده از قاسم جعفری.
بخاطر دوست عزیزم، جلال blogfa در
و اندوه قشنگ اش.
به بالینم نیا، اندوه من مسری ست، می گیری کبوتر جان
وخیلی زودتر از آنچه تقدیر است، می میری کبوتر جان
مداوایم مکن داروی من مرگ است،
می می ری،
نیا،
گفتم
مگر از اشتیاق زندگی سیری کبوتر جان
جانوران بسیاری دیده ام
اما تو،
از آن دست که می شناسم نیستی حیوان !
در تو روح غریبی است
نگاهت روح را می چرد،
اندیشه ات، ذهن را نشخوار می کند،
شاخک های حسی شاخت،
خاک تن را شخم می زند،
یونجه دل را بو می کشی
با نیم نگاهی
نُه من، شیر می دهی.
اما علف های خضوع را
در چراگاه غرور لگدمال می کنی.
اکر قصد نداری که آدم شوی
پس یک گاو خوب باش !
(افسر اسدی)
هوایِ تازۀ نفس ...
صبح که از خواب بلند می شی می بینی هوایی برای نفس کشیدن نداری ، هر چی هست ، آلودگیه . هر چی هست ، عفونته.
چیکار می کنی ؟ چیکار می تونی بکنی ؟ دستت به کجا بنده؟
چشاتو ببندی ، از دهنت هوا رو هل بدی توی ششات ، حس شامتو .. اصلا همه حسٌاتو کور کنی ، اصلا خودتو به بی خیالی به نفهمی بزنی چی می شه ؟
می دونید :
هوا می خوایم ،
هوایِ تازۀ نفس ،
2 o همینو بس ؟؟!
جهان چهار قسمت است :
دو قسمتش چشمان آبی خواهرم
که نمی دانم نصیب چه کسی خواهد شد
و دو قسمت دیگرش
چشمان سیاه من
که نمی دانم چه کسی آنها را از خواهرم می گی رد ...
گوشی را برداشت و با دستان کوچکش شماره آرش، بهترین دوست و همکلاسش رو گرفت :
- آرش، آرش، شنیدی فردا مدرسه تعطیله .
- واسه چی؟
- آلودگی هوا دیگه!
- آخ جووون
- صب مشقامونو می نویسیم، بعد از ظهرم یه فوتبال جانانه.
- تازه پس فردام تعطیله !
- چه کیفی می ده.
- پس تا فردا....
صبح مامان نذاشت مهدی بیرون بره ، کفت بعد از ظهر اول می خوابی ، بعد یه ساعتو نیم می ری بیرون، همین! شب خونه مامان بزرگیم ، باید زودتر بریم.
مهدی خوابید و شاید فقط خواب فوتبالو دید، شایدم .....
پینوشت (1):
مدتها پیش می خواستم داستانی با مضمون زیر بنویسم :
مردی که سال ها فکر و ذکرشو روی درس و کتاب و تحقیق می ذاره تا در نهایت در یک بعد از ظهر سرنوشت ساز نتیجه کشف بزرگی که کرده رو به جهانیان اعلام کنه . اما درست قبل از ورود به محلی که باید می رفت ، خودش و کشف بزرگش زیر چرخای یه اتوموبیل ....
پینوشت (2):
حالا چند وقتیه که یه سوال بدجوری ذهنمو مشغول کرده:
واقعاً اگه تقدیر آدما نتیجه عملکردشونه ، آرش و مهدی دیروز یا روزای قبل از اون، چی کار کرده بودن؟....
پینوشت (3):
دیشب وقتی می خواستم این مطلبو روی بلاگ بذارم ، یکی اومد و بعدشم با هم رفتیم بیرون دیگه فرصت نشد همون موقع این کارو کنم.
راستی آخر وقتم یکی از بچه ها زنگ زد گفت: دولت فردا و پس فردارو تعطیل کرده.
گفتم عزای عمومیه؟
گفت نه بابا واسه آلودگی هوا!!؟..........