شما قضاوت کنید !
می گویی :
تو حتی فهمیدنی ها رو هم نافهمیدنی می نویسی چه برسه ...
می گویم :
حق با تو باشد شاید٬ اما تصور کن!
ابری تمام دیشب و پریشب را٬
یکریز!!٬
ضرب گرفته سقف خانه مان.
اینجا :
شهریور٬
تهران.
اصلاْ چه نیازی است به دست و پا زدن و پاک کردن همه پیله هایی که دور خودمان چیده و پیچیده ایم. همینطور سرت را که از خانه می بری بیرون٬ تنها چیزی که می فهمی بو و طعم و رنگ باران است. هواست٬ زمین است٬ زمان است ... چیزی است که فهمیدنش از جنس نافهمیدنی هاست. حالا بگو من چه کار کنم که خانه ام در طبقه پنجم است و صدای قطره قطره شان را تا صبح می شنیدم؟
--------
پ.ن ۱. چه زمینی٬ چه زمانی٬ چه خدایی.
پ.ن ۲. حالا که خوب فکر می کنم می بینم حق با تو است.
پخشی توی زندگی ات. از هر طرف همه هستند، همه کسان، همه چیزها، حکایت ها، دلخوشی ها، همه وابستگی هایت، دلبستگی هایت. مثل همه آدم ها.
بعد یک صبح از خواب بیدار می شوی و مثل همیشه می خواهی زندگی ات را شروع کنی، با جزئیات روزمره اش، با قصه های دنباله دارش ...، می کِشی و می شوری و می خوری و می نوشی و می پوشی و ... می زنی بیرون! و می خواهی بزنی بیرون، که انگار دستی نگه ات می دارد. بر می گردی .. هیچکس نیست!؟ اما تو نگه داشته شده ای ..، تو مانده ای در میانه یک کوچه .. و زندگی ات انگار از دریچه یک دوربین به تو لبخند می زند، انگار دست از کیف ات رها می کنی، از خانه و ماشین و زندگی و پول هایت، از ساعت و موبایلی که دوستش داری. بعد .. از کار و مشغله و برنامه های فیکس شده ات، از پروژهایی که دارند به ثمر می نشینند. بعد .. از همه کسانت، همسایه و نانوایی و بقال و همکار و رئیس و دوست و خواهر و برادر و پدر و مادر و ...، بعد .. از تمام افتخارات و مدال ها و مقام هایت، از فن و علم و تجربه هایی که آموخته ای حتی.
همین طور دوربین که دور می شود، مرحله به مرحله همه از اطرافت دور می شوند و تو تنها تر می مانی و خالص تر و خودت تر ... می روی به سمت تک عنصری های جدول، بی طعم و رنگ و لعاب و بو و مزه و ... .
به اینجا که می رسم .. بعداش چیزهایی هست که نمی توانم بنویسمشان، بخاطر آنکه نمی دانم چگونه بنویسمشان، می رسم به یک درکِ نانوشتنی، به یک حسِ لاتشریح، به یک فهمیدن ِ نافهمیدنی.
-------------------------------
... و یسئلونک ماذا ینفقون، قل العفو.
کذالک یبین الله لکم الایات ...
... و از تو می پرسند : چه در راه خدا انفاق کنند؟ بگو : گذشت کردن.
بدین روشنی و وضوح خدا آیات خود را بر شما بیان کند، باشد که تفکر و عقل خود را بکار بندید.
همه ما مرگ را تجربه کرده ایم، گاهی نزدیک، خیییلی نزدیک.
دور که می شوی از این تجربه، ناخودآگاهت به سمت فراموشی می کشاند انگار دوستش ندارد و البته تجربه چندان دوست داشتنی ای هم نیست. اما حقیقت هم همیشه دوست داشتنی نیست، در ذهن بشری حداقل اینگونه است.
با این وجود وقتی از پوسته ات بیرون می زنی و حقیقت تجربه های خیلی نزدیک را بی پرده مرور می کنی، دستی عجیب ترا می گیرد و جدا می کند از آنچه ساخته ای و بافته ای و با خودش می کشاند به مرزهایی که همه داشته هایت و ساخته هایت سکوت مطلق اند، نیستند، ناتوانند. تو مانده ای و جهانی از یک «هیچِ» بزرگ. تو مانده ای و فهمی در اعماقت که هیچ زبانی را یارای گفتنش نیست. تو می مانی و یک حقیقت محض به نامِ ... انسان.
رمضان در سه گانه سوم اش نشست. سال ها پیش برای تولد دوستی نوشته بودم : «روز تولد یک زمان حقیقی برای واقعیت تو نیست، چرا که «زمان» حقیقی نیست. روزها «بهانه» اند برای ناخودآگاه بازیگوشِ ما». برای واگویه لایه هایی از حقیقت های فراموش شده ما و برای بازخوانی آنچه در زبان نمی آید ..
چقدر دلم برایت تنگ شد.
اللهمّ انی اسئلکَ ... یادتان نروم.
می آئیم،
می رویم،
مثل روزها، مثل بادها،
مثل عمق زخمی فریادها،
بی گمان
زمان نمی رسد به ما، همچنان که ما به او،
همچنان که شب به روز
از کرانه ازل
تا هنوز.
... کاش
پس مواظبت باش.
سهمی از من با تو٬
سهمی از تو با من٬
پشت دریاها باشی
پشت تنهایی ها٬
همه ی امروزم را٬
منتظر خواهم بودت٬
همه فرداها هم.
دفتر خاطرات سال های گذشته را که ورق می زنی٬
می بینی
سهم خودت در سانسور خودت٬
بیش از همه است.