و این من ام ، در آستانه ناشناختگی( 3 )

ادامه …

 

« صدا » ماندگار است. نه بخاطر آنکه فروغ فرخزاد می گوید ، بلکه به این دلیل که از جنس انرژی است و نیوتن یا هر کس دانشمند کله گنده دیگری ، گفته است :

انرژی ها فنا ناپذیرند. ممکن است به یکدیگر تبدیل شوند ، اما هیچ وقت از بین نمی روند .

حالا فکر کن در اتاقی ، یا اصلاً در جهانی تنها نشسته باشی با کوله باری از 27 سال غروب ، 27 سال بودن . و بعد همه حرف ها ، خنده ها ، گریه ها … همه اصواتی که از تو ایجاد شده اند ، همه را که در فضا معلق اند

ببینی ، در اطرافت بلولند و تداعی شوند و پشت سر هم تکرار شوند و زنده شوند و بمیرند و …

نمی دانم چرا کتاب لغت اینقدر کوچک و جیبی شده است. شاید هم ذهن من ، سلول های خاکستری مغز من … با این همه تلاش بیهوده برای گفتنِ « حرفی » از احساسم و ادراکم ـ هر چه باشد  ـ ، با این همه ناتوانی و عجز ، با این همه « رستاخیز اصوات » ، با این همه « گریه » ، با این جهان کوچک بر روی قلبم و « اورست » عزیزش ، با این  «‌ دلِ ناماندگار » و این غم نا فهمیدنی ، … اندک اندک « غریق » خویش می شوند و غریق یعنی « دچار ».

امشب ودر آستانه این خواب ، به که پناه ببرم جز تو ،

                                                              ناشناختنی !؟

                                                         و چگونه بیاسایم در اندیشه نا شناختگی ات ……

                                                                                                                     تمام شد ( ادامه ندارد )