و این من ام ، در آستانه ناشناختگی

من اینچنین غرقه به خون از« بلندی های کابرا » باز می آیم

ای دوست ،

          هوای آن بر سرم بود که به آرامی در بستری بمیرم  …

باور نمی کنم این قدر زیسته با شم ، خودم را می گویم با همه غروب هایی که به یاد دارمشان .. از لذت « بازگشتن » به روستا در انتهای روزهای گرم تابستان سال های دور، وقتی که سایه ام 12 پا می شد تا مکانیکی که عقربه ها را روی ساعت 4 ، 5 ، … نمی دانم ، روی عددی بی روح می لغزاند و کیف و ظرف غذا را در دستان غربت آلود تنهایم به رقص در می آورد!

چه بوده ام و چه شده ام ! از کجا به کجا رسیده ام ؟ باور کن به اندازه همه جهان دلم گرفته است ، باور کن غربت از سر و رویم بالا رفته و غریق شده ام ، غریق رنج .

احمد شاملو مرثیه ایگناسیو را واگویه می کند و حس غربت مرا تا بی نهایت دردها می برد.  نمی دانی ، خودم هم شاید ندانم که چه قدر دلم گرفته است :

    « انار ، پستانی را مانَد که زمانش پوست واری کرده است تا ……

       … کندویی است خرد که شانش از ارغوان است ،

                                          مگسان عسل آن را از دهان    …

                                               … و چون بترکد ، خنده هزاران لب را …

      انار دلی را ماند …

                     دلی شریف و پست شمار 

                                           که در آن پرندگان به خطر نمی افتند. »

شاملو همچنان ادامه می دهد و من نمی دانم چرا ، پی در پی تداعی نقطه سپیدی !؟ از این کره خاکی ، ذهنم را در می نوردد…

  انار شکسته تو یکی شعله ای در دل شاخ و برگ ، …

                 … و از هراس آنکه بسوزند ، کرمکان حقیر از تو دوری می گزینند.

                                                                    چه قدر بی شباهتم به تو من ،

                                                                          چه قدر بی شباهتم به تو من .

چرا می گویم ، برای که می گویم ، و برای چه قلمی برداشته ام به شخم زدن خاطراتی از همه آن روزها ، همه آن لحظاتی که مرا ، وبودن مرا  ذره ذره پرداخته اند. « تو » ناشناخته تر از آنی که بیابمت و « من » سنگین دل تر از آنکه با مرور آنچه مردمان « گذشته » اش می خوانند ، چشمانم را غرقه در اشک ببینم. پس دیگر چه نسبتی است میان باران و کویر ، میان  …

نمی دانم … شاید در نوشتن این سطور بیراهه رفته باشم. شاید همه چیزآنگونه که باید سر جایش اتفاق افتاده است. شاید    …

آه … چقدر حرف دارم. چقدر کلمات کوچک اند. چقدر ادبیات حقیر می شود گاهی ! هر چه می گردم واژه ای نمی یابم که تسکینم دهد. جهان از سمت « اورست » روی قلب من افتاده است. چقدر محتاج چندین سال آرامشم. چقدر پابند شده ام … رام شده ام...

                                                                                                                                                                               ادامه دارد