دارم آه می کشم ،

باید برای رسیدن به آرامش خودم را در خودم غرق کنم و دست برآرم به چیدن از درختی که جزخویشتنم،           میوه ای بر نخواهد داد. گم شوم در لابلای بودنم ودر سایه روشن این دقیقه های بیهوده که به جنون می کشاندم، محو گردم.

 «تو» بهانه ای

 و بهانه برای کسی که در خویش غرق است بجز دستاویزی برای رسیدن به آرامش ،چه می تواند باشد ؟

جهان چه وحشیانه دهان باز می کند و تو را چشم باز کرده ، نکرده در خویش می بلعد و از تو چه چیز می ماند جز توهمی از حس بودن ، از تو چه خواهد ماند جز آوازی ، مرثیه ای ، خاطره ای که در پیچ و خم این هزار توی نافرجام گم می شود ، از تو چه خواهد ماند جز هیچ ...

باران قطره قطره سیلاب می شود و این طوفان لعنتی که چند روزی است نطفه بسته است ، عنقریب همه مرا درمی نوردد ، در خود می پیچد و به بیراهه های جهان می برد ...